ESM w Pradze, czyli o wolontariacie na Taize

Tak jak już wcześniej wspominałam, w tym roku po raz pierwszy pojechałam na Europejskie Spotkanie Młodych jako wolontariusz. Nasz wyjazd był dwa dni wcześniej niż przyjazd pozostałych uczestników, bowiem już 27 grudnia. Przyjęcie w zasadzie wyglądało tak samo, już na początku nastąpił rozdział prac. Pomimo tego, że na wcześniejszym formularzu zgłoszeniowym zapisałam się na „przyjęcie Polaków 29.12” (inne możliwości to: chór, pomoc przy posiłkach, transporcie,  pomoc w lokalnym punkcie przyjęcia) to ostatecznie trafiłam do grupy pracy przy zbiorowym miejscu zakwaterowania. 

Na początku jeden z wolontariuszy wyjaśnił nam mniej więcej, na czym będzie polegała nasza praca. Okazało się, że pod naszą opieką będzie jedna z największych szkół, w której zakwaterowanych zostanie około 300 osób. Nie za bardzo nam się to spodobało, bo zupełnie nie takich zobowiązań się spodziewaliśmy. Liczyliśmy na to, że pomożemy w przyjęciu Polaków 29 grudnia, a potem już normalnie będziemy uczestniczyć w spotkaniu. A było zupełnie inaczej…

Naszym obowiązkiem było otworzenie szkoły rano, wydawanie śniadania (już od godziny 7.00!), zamknięcie szkoły i sprawdzenie czy, aby nikt w niej nie został, potem znowu otworzenie szkoły na tzw. workshop i jej ponowne zamknięcie po jego zakończeniu, to samo wieczorem. Do tego trzeba było na bieżąco aktualizować tablicę ogłoszeń i sporządzić grafik sprzątania. Każdego wieczoru mieliśmy także spotkanie z osobami nadzorującymi naszą pracę. Jako, że było nas 10 wolontariuszy (sześcioro Polaków, cztery Chorwatki), podzieliliśmy się na 4 grupy tak, aby każdy miał dyżur danego dnia. Czasami jednak było tak wiele spraw organizacyjnych, że musieliśmy odpuścić którąś z modlitw, co w pewien sposób wykluczało nas z „normalnego” uczestnictwa w spotkaniu. W trakcie całego tamtego tygodnia najczęściej używanym przez nas słowem był „klucz” (a raczej  "key") – klucz do schowka, klucz od szkoły, klucz od parafii, klucz, klucz, klucz. Szukaj, pilnuj, biegaj za nim. Teraz wspominam to z uśmiechem na twarzy, ale bywały momenty, kiedy naprawdę nie było nam do śmiechu.

O ile w poprzednim poście o ESM w Strasburgu wspominałam o barierze językowej, o tyle w tym roku zrobiłam bardzo duży pożytek z moich anglojęzycznych umiejętności, bez tego byłoby ciężko. Myślę, że wśród wolontariuszy (no może poza chórem) to taki w miarę komunikatywny język angielski jest niezastąpiony i bardzo potrzebny do swobodnego komunikowania się oraz wypełniania swoich zobowiązań. Nasza grupa miała chyba duże szczęście, ponieważ obydwie Czeszki, które również były odpowiedzialne za szkołę i nadzorowały naszą pracę, mówiły płynnie po angielsku, więc bez problemu można się było z nimi porozumieć. Zresztą, nam Polakom i tak było prościej, bo nawet jeśli mówiono coś po czesku to dało się to i owo zrozumieć. :)

Cieszyliśmy się, że mogliśmy pomóc w organizacji tak dużego przedsięwzięcia jak Spotkanie Młodych. Jednak chyba każdy z nas czuł taki mały niedosyt. Część tej niezwykłej atmosfery Taize po prostu się ulotniła, brakowało chwili spokoju, refleksji czy beztroski. Miało to też swój pozytywny aspekt – wszelkie problemy czy utrapienia zostały gdzieś daleko i nie zaprzątały głowy.
Nasza polska ekipa nie nocowała w szkole, lecz na parafii, więc kiedy strudzeni opuszczaliśmy szkolne mury późno wieczorem, czuliśmy ulgę. Tak było przez większość dni, jednak ostatniego wieczora zostaliśmy w szkole dłużej bawiąc się i żartując z innymi, długo rozmawiając ze znajomymi Chorwatkami. Tak, to był moment przełomowy i suma summarum, było nam przykro żegnać się ze wszystkimi i wyjeżdżać. Ludzie, którzy mieszkali w szkole zarażali pozytywną energią, a ich uśmiech pokrzepiał i dodawał otuchy. Ostatecznie stwierdziliśmy, że moglibyśmy zostać tam chwilę dłużej… :)

Ciężko mi obiektywnie to wszystko ocenić. Myślałam, że to spotkanie będzie wyglądało nieco inaczej. Niemniej jednak cieszę się, że byłam wolontariuszką i zobaczyłam jak to wszystko wygląda „od kuchni”. Dopiero teraz zaczęłam doceniać pracę wszystkich wolontariuszy, zauważyłam jak wiele osób jest potrzebnych do zorganizowania i prawidłowego przebiegu takiego Spotkania. Na pewno też pozytywnym aspektem bycia wolontariuszem było przybycie dwa dni wcześniej i możliwość zobaczenia Pragi nie aż tak bardzo zatłoczonej. A różnica była znaczna i doświadczalna w każdym praktycznie momencie – na mieście, w środkach komunikacji, na jedzeniu, na modlitwach. :)