Biało, biało dookoła, czyli Tatry ubrane w biały puch

Kończą się moje ferie zimowe. Zimowe? To chyba troszkę za dużo powiedziane. W tym roku przecież nie ma zimy. Po jesieni przyszła wiosna. Jako że moją ulubioną porą roku jest jednak zima, byłam spragniona widoku białego puchu i poczucia mroźnego powietrza lekko szczypiącego w nos.  Zatem – oczywisty kierunek: Tatry. W środku lutego nawet i Zakopane budziło się do życia niczym pierwsze wiosenne pierwiosnki. Na szczęście górskie szczyty były białe.  To od razu poprawiło mi humor. J

Cel: Grześ – Rakoń – Wołowiec

Szlaki:  żółty – niebieski –żółty

Ulokowaliśmy się w schronisku na Polanie Chochołowskiej. Rzadko bywałam w tamtych rejonach Tatr Zachodnich, zatem czas najwyższy aby nadrobić zaległości. Pierwszego dnia postanowiliśmy przejść się znaną już nam trasą, czyli Grześ – Rakoń – Wołowiec. Pogada zapowiadała się bardzo optymistycznie – błękitne niebo, białe obłoki i słońce. Poprzedniego wieczoru przyprószyło troszkę śniegu, więc jak na moje oko warunki idealne. Już przed godziną 8 jesteśmy na szlaku i pniemy się w górę. Początkowo idziemy ścieżką przez zalesiony teren. Gdzieniegdzie przebłyski pomiędzy drzewami ukazują nam górskie wierzchołki. Szlak jest przetarty i widoczny, nie mamy więc żadnych kłopotów i trudności.

W końcu otwarta przestrzeń i od razu widoki z niemalże najwyższej półki. Coś, na co tak długo czekałam! Od tej chwili nie rozstaję się z aparatem. Próbuję uchwycić panoramę, chwytać każdy moment. Moją uwagę przyciąga Bobrowiec.  Zapisuję każdy obrazek w pamięci. W końcu to dużo cenniejsze niż zdjęcia. :)

Słońce pięknie promienieje na prawie bezchmurnym niebie i ilekroć zmieniamy kierunek naszego marszu, słońce robi to samo i wciąż nieubłaganie rozświetla nasze twarze. Przypomina mi się tekst piosenki „iść, ciągle iść w stronę słońca…”. Tak, to zdanie staje się dzisiaj naszym słowem przewodnim.

Tuż po godzinie 9 wchodzimy na Grzesia (1653 m n.p.m.). Krótka przerwa na małe rozeznanie w terenie. Wyciągam mapę, porównuję widoki ze zdjęciem i rozpoczynam lekcję z tatrzańskiej topografii. Idzie mi dosyć sprawnie. Z łatwością rozpoznaję wierzchołek Wołowca i Rakonia znajdujących się tuż przed nami. W tle, po prawej stronie, słowackie Rohacze, po lewej Łopata i Jarząbczy Wierch. 

Wciąż mając te widoki przed naszymi oczyma, schodzimy na przełęcz i wędrujemy niebieskim szlakiem w stronę Rakonia. Wokół nas nie ma żadnej żywej duszyczki. Jest poranek, góry są takie świeże, „nietknięte”. Bardzo lubię to uczucie. I ten majestat gór... 

Jednak tego dnia przyjdzie jeszcze moment bardziej czarujący, niż słoneczny poranek. :)

Idziemy stosunkowo wolno, nigdzie nam się nie spieszy, godzina jeszcze dosyć wczesna, delektujemy się chwilą. Na Rakoniu (1879 m n.p.m.)pora najdłuższy odpoczynek i małe co-nieco. Stamtąd Wołowiec wydaje się być na wyciągnięcie ręki.

Nie mija godzina i witamy się z tabliczką „Volovec 2063 m n.p.m.”. Podejście nie sprawiło nam większych problemów. Raki dobrze wbijały się w cienką warstwę śniegu, czułam się zatem stabilnie.

Szczyt jest pusty. Widoki bajeczne. Szczególne wrażenie robią na mnie małe kłębki mgły rozpościerające się nad Doliną Jamnicką. Tak, to jest dokładnie ten moment, w którym mam ochotę usiąść i patrzeć, podziwiać, kontemplować. Góry, góry, moje góry! - krzyczę w myślach i podśpiewuję tę Bratankową nutkę.

Siadam na słupku granicznym, piję kubek gorącej herbaty, jem kostkę zasłużonej gorzkiej czekolady. Nigdzie nie smakuje ona lepiej jak w górach, po intensywnym wysiłku. Zawsze mam ją w plecaku podczas wędrówki. :)

Przejrzyste błękitne niebo, ogrzewające nas promienie słoneczne oraz brak wiatru sprzyjały i zachęcały do dłuższego postoju. Rozpościerała się wspaniała panorama na Tatry Zachodnie (Ciemniak, Goryczkowe Czuby, Kasprowy Wierch; Starorobociański, Jarząbczy, Kończysty i Trzydniowiański Wierch, Błyszcz i Bystra, Łopata, Jakubina), oczywiście nie mogło zabraknąć też wszędobylskiego Giewontu.

W tle Tatry Wysokie – tutaj znakomicie prezentowała się moja ulubiona Świnica. Widać też było między innymi Krywań, Gerlach, Wysoką, Rysy.

Na szczycie pojawiają się kolejni jego zdobywcy. Spotykam też dwóch mężczyzn, którzy wchodzili na Wołowiec od drugiej strony. Jako że rozważaliśmy opcję pójścia dalej, na Jarząbczy Wierch, zapytałam o warunki na szlaku. Tym razem przekonałam się o wartości powiedzenia „kto pyta, nie błądzi”. Okazało się, że musieli oni zawrócić, ponieważ w pewnym momencie były tak złe warunki (oblodzenie i nieprzyjazna pokrywa śnieżna), że ich zdaniem bez czekana i linki nie dałoby rady pójść wyżej. Decydujemy się zatem na powrót tą samą trasą. Pierwotnie chcieliśmy też zejść szlakiem zielonym, jednakże był on nieprzetarty i dosyć solidnie pokryty śniegiem. Mimo wszystko ucieszyłam się, że wracamy tą samą drogą. Jak najbardziej odpowiadają mi te szlaki, a mając w perspektywie otaczające mnie widoki – czysta przyjemność!

Tak więc po ponad godzinnym postoju na Wołowcu schodzimy na przełęcz. W tym czasie, wszyscy, którzy weszli na górę po nas, zdążyli już opuścić wierzchołek. Ponownie zostaliśmy sami. Schodząc z Rakonia znowu się nie spieszymy, idziemy raczej spacerowym tempem. Czas nas nie goni.  Przed nami maluje się widok Kominiarskiego Wierchu, który w tej scenerii staje się moim numerem jeden.

Słońce powoli chyli się ku horyzontowi. Zapala się w mojej głowie lampka. „A jakby tak poczekać na zachód słońca…?” Do tego czasu zostało szacunkowo około dwóch godzin. Jednak często robimy przystanki przy słupkach granicznych – a to na zdjęcie, a to na łyk herbaty, a to tak po prostu. Czasem rozmawiamy z turystami, którzy nas mijają. Wspólnie rozpływamy się nad dogodnymi warunkami jakie dzisiaj panują. Rozmawiamy o planach na jutrzejszy dzień, opowiadamy o dzisiejszej wycieczce. Okazuje się, że sporo osób również zatrzymała się w schronisku. I tak miło upływa nam czas.

Ponownie wchodzę na Grzesia. Tam zastaję taki obrazek:

Drewniany krzyż został na szczycie ustawiony w roku 1992 na pamiątkę konspiracyjnych spotkań działaczy opozycyjnych z Polski i Słowacji.

Rozkładam swoje rzeczy, opieram się o słupek i… wpatruję się przed siebie. Bo przede mną lekko pomarańczowe już słońce, którego promienie wciąż rozpieszczają, a także szeroka panorama obejmująca szczyty takie jak  Trzy Kopy, Hrubą Kopę, Banówkę czy Spaloną. Po niedługiej chwili zostaję na górze sama. Osoby, które dzisiaj przemierzyły tę samą trasę co my, zeszły już na dół mijając nas. Wokół nie było zatem nikogo. Miałam takie wyjątkowe poczucie, że jestem tylko ja i góry. I zachodzące słońce. O takiej chwili zawsze marzyłam. Czułam spokój, wyjątkowość i majestatyczność. Góry były tak blisko…   Wciąż mam przed oczyma ten moment. Żadne słowo, ani żadna fotografia nie jest w stanie opisać tamtej chwili i oddać tych emocji, które wtedy mi towarzyszyły.

Kiedy ostatnie promienie słońca schowały się za Salatyńskim Wierchem, opornie zaczęłam się zbierać do zejścia. Non stop jednak odwracałam się za siebie wciąż chłonąc obrazek ciemniejącego nieba nad białymi szczytami, które pod osłoną ciemności stawały się bardziej patetyczne.  W końcu szlak wkroczył pomiędzy las, a ja w ciemności już wróciłam do schroniska.

Na koniec jeszcze troszkę merytorycznych danych.

Byłam spragniona widoku białych tatrzańskich szczytów a także górskiej zimowej przygody. Ten dzień zaspokoił moje pragnienie. Przynajmniej na razie. Za niedługo pewnie znów dopadnie mnie chęć wędrowania po Tatrach. I raczej nie będę w stanie się oprzeć… :)