Spacer w Vall D’Incles, czyli witajcie Pireneje!

Andora - malutkie państwo położone pomiędzy Francją a Hiszpanią, ulokowane w samym sercu Pirenejów. To chyba właśnie ten ostatni czynnik oraz bliska odległość tego kraju do Barcelony spowodowały, że bez chwili wahania pojechałyśmy tam, by spędzić kilka dni w górskim klimacie.

De facto, tylko jeden raz wybrałyśmy się w głąb gór. Naszym celem stała się dolina – Vall d’Incles. Polecił nam ją nasz andorski host i miał stuprocentową rację mówiąc, że to naprawdę piękne miejsce.

Z centrum Andorry La Velli autobusem (nie pamiętam dokładnie jaka linia, jednak w informacji turystycznej można zasięgnąć szczegółowych informacji) łatwo dojechać do wylotu Vall d’Incles, wystarczy poprosić kierowcę o zatrzymanie się na odpowiednim przystanku. Koszt takiej przejażdżki to 3,30 Euro. Ze względu na niskobudżetowość naszej wycieczki, a także na chęć nowych wrażeń, w drodze powrotnej do stolicy postanowiłyśmy stopować. Nie było większych problemów ze złapaniem stopa, nawet w najbardziej nieodpowiednich miejscach. :)

Vall d’Incles jest najszerszą polodowcową doliną w Andorze. Ponoć od wiosny do jesieni można tam podziwiać różne wyjątkowe rośliny, w tym także białe narcyzy będące narodowym symbolem Andory, jednak nas ominęła ta przyjemność. Asfaltowa, czterokilometrowa droga prowadząca wzdłuż rzeczki Incles doprowadza nas do końca doliny i podstawy otaczających jej gór. Tam też znajduje się schronisko oraz rozgałęzienie szlaków: na przełęcz Fontargent oraz do jezior Cabana Sorda, Isla Juclar i Siscaró.

U wylotu doliny widać zabudowania, całkiem nowoczesne, jednak w górskim stylu, wpasowujące się w otoczenie oraz klimat tamtego miejsca. Im dalej, tym zabudowań mniej, są bardzo nieliczne - charakterystyczne, kamienne domki „na bezludziu”.

W tym miejscu skupionych jest kilka domów, jest tu nawet coś w rodzaju kościółka czy kapliczki, wszystko jednak wygląda na opuszczone i niezamieszkałe.

Ta góra stała się moją ulubioną i najpiękniejszą. Po długich poszukiwaniach w końcu ją zlokalizowałam na mapie i znalazłam jej nazwę - Alt de Juclar (2620 m n.p.m.). Czyż nie wygląda intrygująco? J

A dookoła… Cisza i spokój. Czasami tylko słychać było szum potoku i czuć chłodny powiew wiatru. Szłyśmy bardzo wolno podziwiając okolicę. To była mój pierwsza wizyta w Pirenejach, więc zachwycał mnie każdy centymetr tamtych terenów. Soczysta zieleń kontrastująca z błękitnym niebem i wciąż ośnieżonymi szczytami. Mam wrażenie jakby czas się tam zatrzymał (może za sprawą tych kamiennych domów wyglądających na wiekowe…), jakby płynął inaczej, wolniej. Jakby był zupełnie nieistotny. Końcem maja, w dolinie praktycznie nie było żadnych turystów. Większość spotkanych osób to tubylcy uśmiechający się radośnie i chętnie odpowiadający na nasze „Hola!”.

Wrócę tam kiedyś na pewno! Tym razem z bardziej ambitnymi planami, 

większym plecakiem  i chęcią nowych przygód i wrażeń. J