Barcelona z nieco innej strony, czyli nasza podróż od podszewki

Dzisiaj trochę Barcelońskich wspomnień, szczegóły naszego wyjazdu, tego, co nam w głowach wtedy siedziało i dlaczego wyszło tak, jak wyszło. Będzie dużo prywaty i subiekcji, dużo tekstu, mało zdjęć. Mam jakieś nieodparte wrażenie, że nad Barceloną po prostu ciążyło jakieś Fatum.
Od samego początku, do samego końca.

Już przy kupowaniu biletów zaczęły się komplikacje. Kilkanaście prób dokonania przelewu zakończonych niepowodzeniem, lekkie podenerwowanie i cholerne cookies podwyższające cenę. Ostatecznie musimy kupić bilety osobno. Raz, dwa i jeden bilet w kieszeni. Po kilkunastu minutach drugi też był w kieszeni, tyle tylko, że nie w tej samej. Trzeba było przebukować jeden bilet. Robimy to od ręki i płacimy „podatek od głupoty”. Pół nocy zarwane, ale mamy bilety! Lecimy do Barcelony! Znowu ta fascynacja, że kolejna podróż w nieznane, że ciepła i słoneczna Hiszpania, że będzie należyty odpoczynek po maturach. Jakże krótko trwała ta nasza radość…

Kilka ogólnych rzeczy ustaliłyśmy od razu – pierwsze trzy dni spędzimy w Barcelonie, szukając kogoś na Couchsurfingu, potem pojedziemy do Andory na cztery dni – tutaj również opcja Couchsurfingu,  następnie powrót do Barcelony  i wynajem mieszkania albo pokoju na Airbnb. Bardziej szczegółowe planowanie oraz orientację „co warto, czego nie warto zobaczyć w mieście” odkładamy jednak na czas późniejszy, czytaj: pomaturalny. Jako, że mój grafik egzaminów wygląda nieco lepiej i mam ich mniej, to podejmuję się większości spraw organizacyjnych.  Zresztą jakby nie było, to moja kolej, bo Monika rok temu organizowała Paryż. No to do dzieła! Zaczynam pełna optymizmu. Przeszukuję sieć próbując znaleźć jak najwięcej informacji na temat tego skąpanego w zachwycie miasta. Czytam kilka blogów, a na nich skrupulatnie każdy post o Barcelonie. Zapisuję w zeszyciku miejsca warte odwiedzenia, zaznaczam je na mapie, sprawdzam ceny wejściówek do muzeów, itd. I w pewnym momencie dostaję już kręćka. Oho, chyba przedobrzyłam… Głowę mam już tak napakowaną wiadomościami o Barcelonie, że nie opuszcza mnie wrażenie jakobym już w tym mieście była i znała większość jego zakątków. Co za dużo to nie zdrowo! Zasada się potwierdza i w tym przypadku. Tak mi się zdaje, że chyba … zabiłam w sobie ciekawość i fascynację tym miastem, zanim jeszcze do niego zawitałam. Nigdy, oj nigdy więcej!

Rozpoczynamy poszukiwania hosta. Ja biorę na siebie Barcelonę, Monika Andorę. W obydwu przypadkach klapa. Open requesty tym razem się nie sprawdziły. To znaczy oczywiście pojawiły się zaproszenia od osób nie wzbudzających naszego zaufania, czyli 30-letniego Turka, Hiszpana w podeszłym wieku, osoby z nieuzupełnionym profilem i brakiem opinii. Takie opcje od razu odrzucamy z przyczyn oczywistych, to jest własnego bezpieczeństwa. W takim razie zabieramy się do pisania zapytań do poszczególnych osób. Większość z nich ma nas oczywiście gdzieś i nie raczy odpisać nawet marnego NIE. W końcu, na kilka dni przed wyjazdem sprawa wydaje się być załatwiona, znajdujemy hosta. Korespondencja trwa w najlepsze, a tu nagle przy ustalaniu szczegółów … cisza, brak odpowiedzi. Wysyłam wiadomość ponownie. I nic. Nadchodzi piątek, dzień wylotu. Jakoś tak się złożyło, że wciąż nie mamy noclegu. Zarówno w Barcelonie, jak i w Andorze.

Jadąc na lotnisko nie mogę odmówić sobie konieczności, a raczej potrzeby wyrzucenia z siebie mojego zbulwersowania i piszę naszemu przyszłemu niedoszłemu hostowi kilka dobitnych słów, coś w rodzaju dyplomatycznego pouczenia. Nie mija pięć minut i dostaję od niego odpowiedź. Cóż za niespodzianka! Coś tam przebąkuje, że niby może nas gościć, niby nie, nie wiem, on też nie wie. Dogadaj się tu z takim. Jednak w tym wypadku oczywistą staje się zasada „ograniczonego zaufania” oraz „coś mi się tutaj to wszystko kupy nie trzyma”. Kończy się tym, że na lotnisku rezerwujemy hostel w Barcelonie. Całe szczęście, że Monika zorientowała się wcześniej w jakichś hostelach! Po dokonaniu rezerwacji (po całkiem przestępnej cenie – około 10 Euro za noc!) możemy w końcu głęboko odetchnąć i choć na chwilę odrzucić na bok wszystkie zmartwienia. :)

Późnym wieczorem docieramy do hostelu. Miła obsługa wywołuje uśmiechy na naszych twarzach. Meldujemy się i rozpakowujemy. Wyciągam woreczek z kosmetykami. Jakoś tak specyficznie pachnie… tak jakby hmmm… lakierem do paznokci? Cholera! Mój krwistoczerwony lakier rozlał się bez skrupułów zapaćkał pojemniki innych kosmetyków i zapaskudził cały woreczek! A zmywacza tyci tyci w pojemniku (bo przecież po co mi więcej?). Stoczyłam zaciętą walkę, ale poległam i nie domyłam tego ustrojstwa. Brrr!

Karol Wojtyła po maturze chodził na kremówki, a my, no cóż, inne pokolenie, po maturze standardowo poszliśmy na piwo. A tam jeden ze znajomych pyta: „co robisz po tych maturach?”. Z niesmakiem na twarzy i uczuciem bólu odpowiadam, że jadę do Barcelony. I że za specjalnie jechać nie chcę. Barcelona miała być takim „pomaturalnym” prezentem i odpoczynkiem. Jednak po raz pierwszy w życiu naprawdę miałam ochotę zostać wtedy w domu, poukładać pewne sprawy, które z racji matury były odkładane na później. Chciałam w końcu odpocząć i spokojnie się wyspać, a nie jechać gdzieś i wszystko samemu organizować. A jak już mam jechać, to najchętniej pojechałabym z biurem podróży, żeby mieć wszystko podane pod nos, o nic nie musieć się martwić. O! Tak bardzo miałam dosyć i byłam najzwyczajniej w świecie zmęczona. I psychicznie, i fizycznie. Matura to jednak było trochę poważne przedsięwzięcie, szczególnie dla takich amatorów jak ja, którzy poszczególne  przedmioty zaczynają ogarniać na dwa tygodnie przed godziną zero …  Zresztą, same egzaminy też odcisnęły znamienne piętno na całym wyjeździe. Temat był jeszcze na tyle gorący, że siedział w nas i zamęczał od środka. Starałam się nie myśleć o maturze z polskiego i matematyki, zdystansować i rzeczywiście odpocząć, nie myśleć o tym. Ale kiedy obok była osoba mająca jeszcze większe strapienie niż ja (Monika i jej obawy co do chemii) to jedna nakręcała drugą, druga pierwszą i tak się toczyło błędne koło. 

Właścicielka mieszkania w Barcelonie, u której wynajmujemy pokój przez Airbnb, oprowadza nas po mieszkaniu, mówi co i jak. Przyszedł czas na kuchnię i… niespodzianka! „Tutaj macie toster i ekspres do kawy. Piekarnika i kuchenki nie możecie używać. No wiecie, mieliśmy kiedyś taką sytuację, że mieszkańcy nie zgasili gazu i potem jego zapach roznosił się po całym mieszkaniu.”  Spoko, przeżyłam tydzień bez ciepłej herbaty, przeżyję i kolejny (bo o wrzątku mogłam jedynie pomarzyć). Tylko dlaczego nie ujęli tej niedogodności w bardzo szczegółowym opisie mieszkania? To trochę nie fair. Było napisane, że jest kuchnia z „all kitchen facilities”.Wszystko się zgadza, poza tym, że nie można tych all facilities używać.  A chciałyśmy trochę zaoszczędzić na jedzeniu …

Podczas całego pobytu w Barcelonie miałam też swój gorszy dzień, w którym poziom mojej upierdliwości przeszedł nasze najśmielsze oczekiwania. I tego właśnie dnia planowałam zwiedzić Casa Mila. To była chyba jedyna rzecz, która trzymała mnie jeszcze przy jako-takim nastroju. Bach! Masz babo placek!  Podchodzimy to tego budynku, a naszym oczom ukazuje się jakże piękna, wyśmienita fasada w postaci… plandeki? A pod nią rzecz jasna – rusztowanie aż po sam dach! Gdybym była tykającą bombą to chyba właśnie wtedy nastąpiłaby eksplozja. Na całe jednak szczęście jestem człowiekiem i próbowałam powstrzymać nagły przypływ emocji. Nastąpiła chwila ciszy, bardziej wymowna niż jakiekolwiek słowa.

W dzień wyjazdu też nie mogło być za dobrze. Informacje wyczytane w Internecie odnośnie dostania się na lotnisko nijak się mają do rzeczywistości. Skończyły się nam bilety w dziesięciopaku, trzeba kupić nowe, ale te nie nadają się na podróż na lotnisko – próbuje nam po hiszpańsko-angielsko-migowemu wytłumaczyć kobieta z obsługi na stacji metra. Pomieszała nam wszystko jeszcze bardziej. Byłyśmy już całkiem zielone. Czy my ZAWSZE w drodze na lotnisko musimy mieć jakieś komplikacje? Kupujemy bilety na pociąg na lotnisko i próbujemy rozgryźć automat, który w żaden sposób nie ułatwiał nam sprawy dając do wyboru chyba ze sto możliwości. Jeden pociąg na lotnisko nam odjeżdża, ale to nic, za pół godziny będzie następny. Jakie szczęście, że doświadczone już w przewrotności dojazdu na lotnisko, zostawiłyśmy sobie duży zapas czasu…

Tak po krótce wyglądały nasze zmagania z Barceloną. Wiem, wyolbrzymiam niektóre rzeczy, ale jak się je tak wszystkie do siebie doda, to uzbiera się całkiem spora sumka i sprawia, że nie patrzy się na wyjazd przychylnym okiem. Przebukowanie biletów, problemy z Couchsurfingiem, za dużo przeczytanych informacji o Barcelonie, ale przede wszystkim psychiczno-fizyczne zmęczenie. To wszystko razem dało kumulację pesymistycznego nastroju, którego Barcelona nie bardzo zdołała wyprzeć. Czegoś nam brakowało, czujemy niedosyt. Samo miasto nie powaliło mnie na kolana, nie zakochałam się w stolicy Katalonii. Oczywiście są tam piękne miejsca, które chwyciły za serce, ale mam wrażenie, że w powietrzu unosiło się coś specyficznego, nie pozwalającego nam cieszyć się pobytem w Barcelonie. Albo raczej, co bardziej prawdopodobne… to w nas była jakaś taka blokada. Wewnętrzna zgryzota. Niechęć. Brak zachwytu.

Jest jeszcze jeden ważny aspekt – ludzie, których spotkałyśmy w Barcelonie, a właściwie, których NIE spotkałyśmy. Kilka razy już podróżowałyśmy z Couchsurfingiem, jest to nasz sposób na podróż, zresztą sprawdzony. Zawsze spotykałyśmy wspaniałych ludzi, którzy pokazywali nam dane miejsce z innej perspektywy i czyniły je bardziej wyjątkowymi. Tutaj był tego brak. Brakowało nam LUDZI. Takiego dobrego ducha wyprawy…

Od wyjazdu do Barcelony minęło już sporo czasu, zdążyłam się zdystansować i mogę popatrzeć na to wszystko pod innym kątem. I wcale nie patrzę na nią krzywym okiem. Po prostu kilka niefortunnych zbiegów okoliczności spowodowało, że wyjazd nie był taki, jakiego oczekiwałam i jakiego potrzebowałam.  To był po prostu zły czas na podróż, a wszelkie znaki na niebie i ziemi starały się nam to oznajmić. Poza tym, ciężko było nam się cieszyć, kiedy coś w środku ciągle trapiło i męczył nas „pomaturalny kac”. Wyjazd na drugi koniec Europy nie był w stanie wyzwolić nas z tych myśli … Na szczęście, w czasie wyjazdu zawitałyśmy w Andorze, która podniosła nas na duchu i była jak zbawienie. Ale to już nieco inna historia...  J

Koniec końców, cały ten wyjazd był dla mnie dużą nauczką. Myślę, że część kłopotów miałyśmy na własne życzenie. Teraz już trochę inaczej będę podchodziła do organizacji kolejnych wyjazdów. To była dla mnie bardzo ważna lekcja. I wiem, że dam kiedyś Barcelonie drugą szansę, bo po prostu na to zasługuje. Trzeba będzie zmyć z niej osad, który pozostał po pierwszej wizycie. Zresztą, wciąż mam tam kilka nowych miejsc do zobaczenia, a i do moich ulubionych zakątków w tym mieście też chętnie wrócę. No bo nie dajmy się zwieść, Barcelona też ma jakiś swój urok i na swój sposób jest piękna. :)