Trzydniowiański, Kończysty, Starorobociański, czyli wierchowy zawrót głowy

Otoczenie Doliny Chochołowskiej jak dotąd było tą częścią Tatr, którą rzadko odwiedzaliśmy. Chcąc zatem poznać to, co jeszcze nam nieznane decydujemy się na Starorobociański Wierch.  

Cel: Starorobociański Wierch (2176 m n.p.m.)

Szlaki: zielony - czerwony

Z samego rana opuściliśmy schronisko na Polanie Chochołowskiej i udaliśmy się na szlak. Chwilkę szliśmy zielonym, by zaraz odbić w prawo na szlak czerwony będący jednocześnie szlakiem papieskim. Po około 30-40 minutach szlak papieski odchodzi w lewo. Do tego momentu droga nie jest trudna, nie ma zbyt wielu podejść – zaledwie kilka łagodnych. W międzyczasie przechodzimy przez Wyżnią Polanę Jarząbczą skąd rozpościera się przed nami widok na Łopatę.

Niedługo po rozłączeniu szlaków, nasza ścieżka zaczyna wzbijać się coraz bardziej w górę. Po wyjściu z lasu, idąc już otwartym terenem nachylenie terenu zwiększa się, a przed samym Trzydniowiańskim Wierchem (1758 m n.p.m.) podejście robi się dosyć strome. Po niecałych 2h dotarliśmy już na szczyt. Była godzina 9. Miły i słoneczny poranek. Cisza i spokój. Oraz ta niesamowita czystość i nieskazitelność gór o tej porze dnia.

Nie zastanawiając się dłużej, ruszamy dalej szlakiem zielonym w kierunku Kończystego Wierchu. Ledwie zrobiliśmy kilka kroków, wiatr zaczął gwizdać nam do uszu. Im byliśmy wyżej, tym bardziej wiało. W pewnym momencie zbocze góry zdawało się płynąć – wiatr podwiewał sypkie kłęby śniegu, które sunęły po powierzchni. Naprawdę fascynujący widok!

 Z każdym krokiem odsłaniała się nam szersza panorama Tatr. Po lewej stronie, w oddali widać było szczyty Tatr Wysokich, a przed nimi wierzchołki Tatr Zachodnich. Po prawej stronie, już od początku drogi na Kończysty Wierch towarzyszył nam widok na Wołowiec oraz Rakoń (na które wdrapaliśmy się dzień wcześniej).

Przez to, że tak mocno wiało, ślady osób, które szły przed nami zacierały się i nie do końca wiedzieliśmy jak przebiega szlak. A więc „na czuja” pchaliśmy się do góry tak, jak było nam wygodnie. A ja tym razem śpiewałam pod nosem Wspinaczkę,czyli historię pewnej rewolucji próbując zagłuszyć świst wiatru.  

Według czasu podanego na tabliczce informacyjnej na Trzydniowiańskim Wierchu droga na Kończysty powinna zająć nam 55 minut. W rzeczywistości jednak szliśmy zdecydowanie dłużej – raz -wiał wiatr, który znacznie utrudniał wędrówkę, dwa – rozglądaliśmy się, którędy dokładnie mamy iść, trzy – moje niezaspokojone pragnienie uwiecznienia widoków na zdjęciu, przez co zatrzymywałam się i pstrykałam fotki. Kiedy już doszliśmy na Kończysty Wierch (2002 m n.p.m.), zrobiliśmy sobie krótki odpoczynek. Jednak jedzenie i picie herbaty w takich warunkach (silne i stałe podmuchy wiatru) nie należało do najłatwiejszych i najprzyjemniejszych. Napełniliśmy więc puste żołądki w miarę szybko, rozgrzaliśmy się ciepłą herbatą, poratowaliśmy kostką czekolady i dawaj na Starorobociański Wierch!

Zanim jednak ruszyliśmy dalej, z uwagą spoglądaliśmy na sylwetkę Jarząbczego Wierchu, który od tej strony robił równie duże wrażenie jak widziany dzień wcześniej z Wołowca.

Schodzimy kilka metrów w dół, aby po chwili iść kilka minut po równym terenie. Owszem, wąziutka ścieżka wiodła po płaskim terenie, jednak tuż obok niej, po prawej stronie było strome zbocze pokryte gładką pokrywą śnieżną. Jedno zachwianie i można sobie było zagwarantować zjazd wprost do Doliny Raczkowej. Nam jednak udało się zachować balans i po przejściu tego ciekawego odcinka  zaczęliśmy atakować zbocze Starorobociańskiego. Tutaj także szlak był zupełnie niewidoczny więc idziemy zgodnie z zasadą wszystkie chwyty dozwolone. Stawiamy kroki, tak jak nam wygodnie i tak, jak nam odpowiada. Warstwa śniegu jest dosyć cienka, jednak jest on zbity, więc idzie się bez większych problemów. Tak, bez większych, bo dalej strasznie wieje. Trawersującym zbocze, raz wiatr nam pomagał, raz wręcz powstrzymywał od postawienia kolejnego kroku.

Jednak powolutku, kroczek za kroczkiem zbliżaliśmy się do celu.

Na szczycie zostaliśmy miło powitani przez dwójkę chłopaków, którzy szli jakieś pół godzinki przed nami.  „Witamy na K2!” Do tego szeroki uśmiech i chęć upamiętnienia tej chwili na zdjęciu. Wzajemnie zatem fotografujemy dzisiejsze zdobycie K2 (tu: Starorobociańskiego Wierchu) oraz rozmawiamy przez chwilę. Oczywiście o górach. Za niedługo zostajemy sami na szczycie.  Wiatr wcale nie słabnie, a kłęby mgły, które ze sobą ciągnie a to odsłaniają, a to przykrywają nam panoramę Tatr.

Na szczęście białe smugi mgły były na tyle życzliwe, że umożliwiły nam wnikliwe przyglądnięcie się Tatrzańskim szczytom widocznym z wierzchołka Starorobociańskiego. Na pierwszym planie, znajdujące tuż na wyciągnięcie ręki – Błyszcz oraz Bystra. Potem Kamienista i Smreczyński Wierch. W oddali nie zabrakło Krywania, Wysokiej, Rysów, Gerlacha czy Świnicy. Nie mówiąc już o Kasprowym, Czerwonych Wierchach czy Giewoncie. Z drugiej strony Dolina Raczkowa, a po przeciwległej jej stronie Jakubina.

Zdecydowaliśmy się wracać tą samą trasą. Nie byliśmy pewni jakie warunki panują na innych szlakach, nie chcieliśmy więc zanadto kusić losu. A zatem ze świstem wiatru w uszach schodzimy w stronę Kończystego Wierchu. Święcące wcześniej słońce zdążyło już zajść, a niebo zrobiło się szarawe.

Gdy ponownie znaleźliśmy się na Kończystym Wierchu, wiatr troszkę osłabł a moje oczy wciąż były skierowane na szczyt, którego podczas tego pobytu w górach nie dane mi będzie zdobyć, a mianowicie Jarząbczego Wierchu. Zauważyłam dwie sylwetki podchodzące na jego wierzchołek. A jednak ktoś miał na tyle odwagi i umiejętności, żeby się tam wdrapać! :)

Schodząc z Kończystego, zamiast patrzeć pod nogi, to ja oczywiście wgapiałam ślepia w górską panoramę. Jakżeby inaczej, przecież to ja. Nie mogłam się oprzeć temu kuszącemu widokowi. Przejrzyste niebo pozwalało delektować się panoramą Tatr Wysokich (od prawej strony): Krywań, Gerlach, Wysoka, Rysy, Mięguszowiecki Szczyt, Lodowy Szczyt, Kozi Wierch, Świnica, Koszysta.  

W końcu nauczyłam się rozpoznawać te wierzchołki. +10 punktów do topografii Tatr!

Szlak zielony obchodzi z lewej strony Czubik. Patrząc na ten szczyt z dystansu i widząc łatwość jego nieznaczonego podejścia przyszedł mi do głowy pomysł. „Hmmm, może tam wejdziemy co?” Nie czekałam długo na odpowiedź. Oczywiście była ona twierdząca, tak jakby wejście na Czubik było czymś naturalnym. Jak to dobrze mieć takiego zgodnego towarzysza wędrówki!

Niedługo potem stajemy więc na Czubiku (1846 m n.p.m.). Na szczycie spotykamy mocne podmuchy wiatru, zaspy śniegu i dobrze nam znane, obserwowane już od około pół godziny, piękne widoki.

Dłużą przerwę robimy sobie na Trzydniowiańskim Wierchu. Tam jest już zdecydowanie spokojniej, można więc swobodnie coś przekąsić i sięgnąć po termos z herbatą. Jak już tam siadłam, tak nie miałam ochoty się ruszyć. Dlatego dobre przez dobre 30 minut siedziałam spoglądając na Starorobociański Wierch i jego otoczenie.

Góry znowu sprawiały wrażenie spokojnych ale też i nieobliczalnych zarazem. Po raz kolejny czułam, że tutaj, na górze, wszystko wydaje się takie łatwe i proste. Człowiek nie zaprząta sobie głowy trywialnymi problemami, a nawet i te bardziej poważne zostają na dole. A kiedy się wraca, nie wydają się już tak skomplikowane. Na górze liczy się tylko to, co tu i teraz. Myśli są bardziej przejrzyste, decyzje łatwiejsze do podjęcia.

Nadszedł jednak czas, żeby zwinąć manatki i zacząć schodzić. Tym razem również czerwonym szlakiem, jednak idącym przez upłaz. I tu miła niespodzianka – zza chmur wyszło słońce. Ostatni rzut oka na słoneczny Ornak i Kominiarski Wierch oraz Chochołowskie Mnichy. Zaraz po tym wchodzimy już w las.

 I tu zaczęło się robić nieciekawie. Szlak był stromy, kamienie wysokie, co odczuły nasze kolana. Ścieżka wiła się przez las i niemiłosiernie dłużyła. Cieszyliśmy się, że wybraliśmy taki wariant – co prawda łatwiej jest wchodzić stromą ścieżką, a schodzić łagodniejszą jednak nie wyobrażam sobie drapać się pod górę tym szlakiem. Dałoby mi to w kość jeszcze bardziej niż zejście. Analizując później mapę znajduję informację, że szlak ten prowadzi przez… Krowi Żleb. Tak, bardzo wdzięczna nazwa.

Przy Polanie Trzydniówce zmieniamy szlak na zielony i szeroką już drogą wracamy do schroniska wspominając dzisiejszy dzień i dzieląc się swoimi wrażeniami. 

Na koniec jeszcze tabelka oraz wykres.