By wspiąć się jak najwyżej, czyli kolejny krok w stronę marzeń

Już od ponad roku marzył mi się kurs wspinaczkowy, generalnie marzyła mi się sama wspinaczka. W końcu przyszedł ten moment. Długi weekend majowy, wolne w szkole… idealny moment na kurs skałkowy! Bez chwili zastanowienia zabukowałam sobie miejsce na kursie. Jechałam na niego w sumie trochę w ciemno, bo nigdy wcześniej nie byłam nawet na ściance i nie miałam zielonego pojęcia o wspinaczce. Ale w końcu po to poszłam na kurs, aby się wszystkiego nauczyć i poznać tajniki tego sportu.

Kurs odbywał się w Górach Sokolich, więc niedaleko mojego miejsca zamieszkania. Do schroniska przyjechałam rano, poznałam mojego trenera i współuczestników zajęć, każdy z nas dostał tzw. „sprzęt osobisty”, potem spakowaliśmy plecaki i ruszyliśmy w teren. Zajęcia praktyczne zaczęliśmy od zjazdów. Kiedy instruktor zaprezentował nam, co będziemy robić, zrobiłam wielkie oczy i przeleciał po mnie dreszczyk strachu i przerażenia. I zwątpienia. Jednak teoria „najtrudniejszy pierwszy krok” jest jak najbardziej prawdziwa. I w tym przypadku ten pierwszy raz okazał się być dla mnie najtrudniejszą barierą do przełamania. A potem to już z górki… wisząc na linie zjeżdżałam w dół. I tak z każdą chwilą strach zaczął zamieniać się w niezłą frajdę. Oczywiście kolejne schody zaczęły się przy pierwszej prawdziwej wspinaczce. Mój pierwszy kontakt ze skałą był dla mnie chyba tak wielkim przeżyciem, że czułam się jakbym była w transie – bo teraz zupełnie nie pamiętam tego momentu!

 Łatwo obserwuje się wspinaczy z dołu, wtedy wydaje nam się, że na skale jest tyle stopni, tyle chwytów, tak łatwo iść do góry, Jednak kiedy jest się już w skale to wszystko wygląda zupełnie inaczej… 

Przez następne dni poznawaliśmy kolejne ‘wspinaczkowe’ zagadnienia, wiązaliśmy węzły, budowaliśmy stanowiska no i oczywiście wspinaliśmy się na coraz to nowszych i trudniejszych drogach. Począwszy od dróg o trudności III kończąc na V/VI. Udało nam się nawet wspiąć na Sokolik oraz Krzyżną Górę. Niestety pogoda nie bardzo chciała z nami współpracować. Przez pierwsze cztery dni kursu nie rozpieszczała nas, a wręcz przeciwnie – nieźle dawała w kość. Było bardzo zimno (szczególnie w nocy!), pochmurnie, mgliście… Skały były także zimne i mokre. Kontakt z nimi nie sprawiał aż takiej frajdy. Piątego dnia od samego rana lało jak z cebra. I to był właśnie ten moment, kiedy zdecydowaliśmy się przerwać kurs. Prognozy pogody nie były zbyt optymistyczne, a tego dnia i tak byśmy niczego w plenerze nie zrobili. Zatem daliśmy sobie godzinę czasu na spakowanie i pojechaliśmy na ściankę. Przyznam, że wtedy właśnie byłam pierwszy raz na ściance. To naprawdę zupełnie inne uczucie wspinać się w skałkach i wspinać się na ścianie. Niemniej jednak wspinanie to wspinanie, więc było równie przyjemnie. Pozostałe dwa dni zajęć zdecydowaliśmy przenieść na inny termin. Był w tym jeden duży plus – mogliśmy się spotkać ponownie. I tym razem pogoda była bardziej łaskawa. Co prawda temperatura powietrza nie powalała i chłodny wiatr łaskotał po plecach, to jednak promienie słońca nas rozgrzewały.

Tak właściwie, zaczęłam się ostatnio zastanawiać dlaczego właśnie ta wspinaczka? Skąd zrodził mi się w głowie taki pomysł? Bo szczerze mówiąc, to już od ponad roku tak mnie coś ciągnie w tym kierunku, podświadomość podpowiadała mi „ idź na kurs, idź na kurs…”. I dalej mam takie samo wrażenie. Jakby skały przyciągały pewną część mnie. Ciekawe uczucie J.