Na Sokoliku, czyli o tym jak ukończyliśmy kurs wspinaczki

O tym, jak to się stało, że znalazłam się na kursie wspinaczki pisałam już wcześniej. Złe warunki atmosferyczne – zimno, mokro, mgliście – przyczyniły się do decyzji o przerwaniu kursu i dokończeniu go w innym terminie. I tym razem pogoda już dopisała. Było ciepło i słonecznie. Radość ze wspinania tym większa! A jak miło było znowu się spotkać (tym razem w większej grupie), porozmawiać i posłuchać ciekawych opowiadań i żartów instruktora… :)

Pamiętam, gdy byłam pierwszy raz w Rudawach, wchodziliśmy grzecznie schodkami na Sokolik, a tuż obok nas pewna grupka wspinała się na tenże wierzchołek. Patrzyłam na nich z podziwem myśląc sobie ohh jak fajnie byłoby kiedyś też tak się tutaj wspiąć… I nie ukrywam, że gdy przyszłam na kurs, po cichu liczyłam na to, że może będziemy się wspinać na Sokolik. No i… udało się! Ostatniego dnia kursu instruktor zabrał nas do stóp Sokolika Dużego, krótko opisał  naszą drogę i raz dwa byliśmy gotowi do wspinaczki. Marcin prowadził, ja uważnie się przyglądałam i szłam jako druga. W połowie drogi zmieniliśmy tę kolejność.  O ile dobrze pamiętam nasza droga nazywała się Czołg – czwórkowa dwuwyciągówka. Bardzo przyjemna i nieskomplikowana. Można? A można. Byłam przeszczęśliwa jak dotarłam na górę (co zresztą potwierdza moja uchachana twarz na zdjęciu). I nie dlatego, że pokonałam ciężką drogę, ale dlatego, że po prostu tam byłam.

Dużych wrażeń i pozytywnych emocji dostarczyła mi także wspinaczka na Sokolika Małego znajdującego się w sąsiedztwie Dużego.  Szczerze mówiąc, nie pamiętam już teraz dokładnie, którą drogą się wspinaliśmy, i jak skomplikowana ona była, dobrze pamiętam za to dużą frajdę, jaką dał mi zjazd z góry. W ogóle zjazdy są jakieś takie… przyjemne. Człowiek sobie tak wisi w powietrzu.. J

A widoki ze szczytu – boskie! I ten wiatr we włosach … Wtedy poczułam się wolna niczym ptak…!

Inna propozycja instruktora: Filarek Lamy. Ten piątkowy trad poprowadził Marcin, a ja sobie powędkowałam. :D

Również i tym razem wspięliśmy się Kominkiem za Blokiem na Zipserową Czubę. Było dużo śmiechu, a na górze powitanie ciepłą herbatą. Chwilo trwaj! :)

PS. Czy wy też kochacie mój żółty kaszczor tak bardzo jak ja?  :D 

I tak właśnie formalnie ukończyłam kurs wspinaczki. Niestety, póki co nie bywam na ściance, niewiele też się wspinam. Choć bardzo lubię kontakt ze skałą i nieraz będąc w Tatrach frajdą dla mnie były np. fragmenty Orlej Perci, gdzie trzeba było użyć rąk, aby się podeprzeć. Zobaczymy jak to się wszystko dalej potoczy… :)

Zdjęcia dzięki uprzejmości MegAnn - naszego niezastąpionego fotografa!  :)