ESM w Strasburgu, czyli o tym, że warto się uczyć języków obcych

Wieczór drugiego dnia Świąt upłynął mi na pakowaniu się i przygotowywaniu do wyjazdu. Podobnie jak dwa lata temu oraz w zeszłym roku, tak i w tym wybieram się na Europejskie Spotkanie Młodych. Tym razem do naszych południowych sąsiadów, Czechów - spotkanie bowiem odbędzie się w Pradze. Teraz zdecydowałam się także na wcześniejszy wyjazd jako wolontariusz, czeka mnie zatem wiele nowych wrażeń. Nastrajając się więc na ten wyjazd, wspominam to, co było w zeszłym roku w Strasburgu.    

W ten świąteczny czas życzeń ślę moc!

Święta już tuż tuż, zatem i na blogu nie może zabraknąć o nich wzmianki. Zresztą bardzo lubię ten czas, jest on dla mnie niezwykle wyjątkowy i piękny, magiczny. :)

Chyba zgodzicie się ze mną, że w tym roku szczególnie ciężko odczuć taką prawdziwą świąteczną atmosferę. Brakuje bowiem jednego czynnika – zimy. Niby chodzi tylko o śnieg przykrywający świat, ale jego brak jednak sprawia, że czujemy, iż coś po prostu jest tutaj nie tak. Przez lata zima przychodziła na czas gwarantując nam białe, mroźne święta, podczas których jeszcze bardziej docenialiśmy ciepło rodzinnego domu. No cóż, czasy się zmieniają, a niektórzy zapewne użyliby stwierdzenia, że taki po prostu mamy klimat. Mimo tego, że cisną się na usta słowa piosenki "I'm dreaming of a white Christmas", to trzeba przyjąć to „na klatę” i sprawić, aby Święta znowu były wyjątkowe! :)

Jako, że śniegu można tylko pomarzyć, a za oknami wiosna, kreuję świąteczną atmosferę w inny sposób. Świąteczne herbaty o zapachu pomarańczy czy suszonych owoców, cynamonowo-jabłkowe świeczki (generalnie dużo świątecznych świeczek, na punkcie których mam w tym roku kręćka), gwiazda betlejemska, pomarańcze z goździkami, stroik, kolorowa choinka, migające światełka, świąteczne kartki, dochodzący z kuchni zapach piernika, własnoręczne zdobienie pierniczków, wypisywanie kartek i życzeń, pakowanie prezentów, powrót do domu (jak to ładnie brzmi po angielsku – coming home for Christmas),  a to wszystko przy akompaniamencie świątecznej muzyki (utworów, które znam już na pamięć i nie waham się nucić swojej wersji na głos- przecież o to właśnie chodzi, prawda? :) ).

W tym roku święta będą miały dla mnie troszkę inny wymiar. Przez ostatnie lata mieszkałam w moim rodzinnym mieście, na co dzień mając towarzystwo moich najbliższych. Teraz, kiedy mieszkam daleko od nich, święta będą bardziej rodzinne i wyjątkowe. W końcu znowu będziemy mogli spędzić wspólnie czas w tej magicznej atmosferze. To będą piękne święta! :)

Z tej okazji chciałabym też złożyć wszystkim serdeczne życzenia. Zdrowych, spokojnych Świąt Bożego Narodzenia spędzonych także w rodzinnej, ciepłej atmosferze, z najbliższymi, niech będzie to dla Was czas radości i pokoju, niech towarzyszy wam blask oraz zapach choinki, woń piernika czy innych domowych rarytasów, kolędujcie ile tchu w piersi, niech świat się zatrzyma na tych kilka wyjątkowych dni, abyście mogli w pełni poczuć magię tych świąt! Niech Nowy Rok będzie pełen pozytywnych wrażeń, sukcesów i szczęścia. Spełnienia marzeń, odwagi i otwartości na to, co nowe i nieznane. Tego wszystkiego Wam życzę! A w skrócie to po prostu Wesołych Świąt! :)

Kraków

Wrocław

Szpiglasowy Wierch, czyli piękniej już być nie może!

Moje pierwsze samotne wyjście w Tatry. Wybór padł na Szpiglasowy Wierch – wejście od Morskiego Oka, zejście do Doliny Pięciu Stawów i nocleg w schronisku. Była jesień, złota polska jesień; środek tygodnia. Na szlakach powyżej Morskiego Oka pustki, na palcach jednej ręki mogłabym policzyć napotkane osoby. Przy okazji, zahaczam jeszcze o Wrota Chałubińskiego, dlatego na sam wierzchołek Szpiglasa wchodzę ok. 15.00. Chwilę przede mną dwójka górołazów opuściła szczyt, więc niespodziewanie zostałam tam sama. Przez chwilę nie wiedziałam gdzie podziać oko – takich widoków jeszcze nie widziałam! Nie był to mój pierwszy raz na Szpglasie, ale jak byłam tam kiedyś w lecie, to mgła przysłoniła nam wszystko. Ale teraz zgadzam się w stu procentach z tymi, którzy umieszczają Szpiglasowy Wierch na pierwszej pozycji w rankingu szczytów z najpiękniejszymi panoramami. Bezapelacyjnie to także i mój numer jeden. Uważam, że nie ma w Tatrach polskich miejsca z piękniejszym widokiem. Szpiglas jest cudowny o każdej porze roku, ale jesienią w szczególności! :)

Mając zatem cały wierzchołek dla siebie rozłożyłam się w jednym miejscu i rozpoczęłam ponad godzinne biwakowanie. Do zejścia zmusiły mnie jednak zimne podmuchy wiatru, które doskwierały coraz bardziej. Przez ten czas nikogo więcej nie było na szczycie. Nie wiem, czy jakiekolwiek słowa są w stanie opisać, to jakie uczucia towarzyszą wtedy górskiemu piechurowi. Cisza, spokój, tylko ty i góry ukazujące ci całe swoje piękne oblicze. Wymarzona chwila i rekompensata trudu włożonego na podejściach. Czas na przemyślenia, głębszą refleksję. Na chłonięcie gór całym sobą. O takie momenty w polskich Tatrach raczej ciężko, chyba się zgodzicie? Ale jak najbardziej jest to możliwe, trzeba po prostu być w odpowiednim miejscu i czasie. A jak się to później docenia  ten fakt i jak zmienia to postrzeganie gór samych w sobie…  Tak przynajmniej było w moim przypadku. Do tamtej pory jeździłam w Tatry zazwyczaj w sezonie letnim, ewentualnie zimowym. Normą były dla mnie duże ilości napotykanych turystów czy wędrowców. Jednak kiedy po raz pierwszy doświadczyłam gór w inny sposób, bez tłumów, w samotności, moje pojmowanie „normy” bardzo się zmieniło. Od tamtej pory bardziej sceptycznie podchodzę do pomysłów wyjazdu w Tatry w terminach, kiedy są one przepełnione ludźmi. Kiedy tylko mam możliwość, staram się tego unikać.  Nie o to bowiem mi już chodzi w górach. Szukam, oczekuję czegoś więcej niż tylko stanięcia na danym wierzchołku, przejścia danej trasy. Lubię spotykać w górach Ludzi Gór, a nie setki (czasami przypadkowych) turystów. Wyjście w góry nie jest już dla mnie tylko wyjściem w góry, ale przygodą, poszukiwaniem doznań estetycznych, chwil samotności, doświadczaniem potęgi gór, refleksją, szczęściem ….

W tym roku, korzystając z jesiennego wypadu w Tatry, postanowiłam ponownie się tam wybrać. Tym razem jednak zaczynając w Piątce i schodząc do Morskiego Oka.

Liebster Blog Award po raz drugi

Bardzo dziękuję Wiecznej Tułaczce za nominację do Liebster Blog Award. J 

Krótkie przypomnienie o co w tym właściwie chodzi: „Nominacja do Liebster Blog Award jest otrzymywana od innego Blogera, w ramach uznania za dobrze wykonaną robotę. Po odebraniu nagrody należy odpowiedzieć na 11 pytań otrzymanych od osoby, która Cię nominowała. Następnie Ty nominujesz 11 osób (informujesz je o tym) oraz zadajesz im 11 pytań. Nie wolno nominować bloga, który Cię nominował”.

No to jedziemy, oto moje odpowiedzi na pytania:

1         1.  Na cholerę Ci ten blog? ;)

Szczerze? Nie wiem na jaką cholerę mi ten blog. :D Chyba po prostu czasami mam ochotę się podzielić moją opinią, wrażeniami z danego miejsca, z wyjazdu, czy górskiej wędrówki. Do tego, od kiedy mam wymarzoną lustrzankę, odkryłam w sobie maniakalnego fotografa-amatora więc lubię też publikować tutaj moje zdjęcia, które czasami wyrażają więcej niż tysiąc słów. J

2. Czym są dla Ciebie zdjęcia z podróży?

Obowiązkowym punktem każdej podróży i najlepszą pamiątką, która natychmiast przenosi moje myśli i wspomnienia do danego miejsca. Szczególnie te zdjęcia, które są wywołane i włożone do albumów.

3. Jaka lokalna kuchnia/ potrawa wystrzeliła Twoje kubki smakowe w kosmos?

Hmm… ostatnio byłam lekko podziębiona, a że za dzień/dwa szykował się wypad w Tatry to postanowiłam po raz pierwszy spróbować  domowych sposobów i zjeść kromkę z czosnkiem… Tak, moje kubki smakowe dostały wtedy szału!  :D  Ale tak na poważnie to… chyba ciabata z serami i pomidorem w okolicy Notre Dame. Pyszność nad pysznościami! J

4. Co najczęściej przywozisz z podróży?

Tysiące zdjęć i dwa tysiące wspomnień, do tego mnóstwo pozytywnej energii i zapału oraz planów na przyszłość. Zawsze kupuję też przynajmniej jedną pocztówkę z danego miejsca. Innych pamiątek raczej nie kolekcjonuję.

5. W jaki sposób przygotowujesz się do podróży?

Ojoj, temat rzeka! Za każdym razem nieco inaczej. Wciąż się uczę jak robić to prawidłowo. Kiedy jadę w góry no to podstawowa sprawa – sprawdzam warunki i prognozę pogody, ustalam wstępny plan wędrówek, rezerwuję noclegi. Kiedy wybieram się w jakąś podróż to oprócz spraw związanych z noclegiem, dojazdem, trzeba by także poczytać trochę o danym miejscu i mieć jakąś orientację co, gdzie i jak.

6. Umiesz na wyjeździe żyć bez Internetu?

Oczywiście, że TAK. Internet w podróży to rzecz bardzo przydatna, bywa nawet zbawienna, ale nigdy nie mam takiego podejścia, że jest koniecznością. Ułatwia życie, ale uwielbiam ten moment, kiedy np. jadąc w góry wiem, że nie będę miała dostępu do Internetu. Mogę wtedy odpocząć od codzienności i delektować się tym co jest tu i teraz. I naprawdę cieszę się wtedy, że jestem odizolowana od wirtualnego świata.

7. Które z odwiedzonych miejsc zaskoczyło Cię najbardziej? Dlaczego?

Zdecydowanie Budapeszt! Nie spodziewałam się niczego szczególnego w tym mieście, bardziej cieszyłam się wyjazdem samym w sobie i spotkaniem z przyjaciółką. Nasz pierwszy wieczory spacer po mieście i… opadły nam szczęki, tak było pięknie! Budapeszt nocą wygląda obłędnie (szczególnie widziany z Góry Gellerta).  Do tego dochodzą oczywiście wspomnienia związane z ludźmi, których tam spotkałyśmy i którzy sprawili, że ten wyjazd jest taki sentymentalny. J 

8. Gdzie czujesz się najlepiej?

Your home is where your heart is. Góry. Chyba najlepiej czuję się w górach. Będąc gdzieś wysoko, zostawiając większość problemów w dole. Podziwiając naturę i górskie krajobrazy... Nie da się tego opisać słowami. J

9. Słuchasz muzyki w podróży? Zdzierasz ulubione kawałki, odkrywasz lokalne dźwięki, masz jakąś specjalną playlistę, a może wolisz ciszę?

Zawsze kiedy jadę w Tatry to słucham ulubionych kawałków zespołu Brathanki. To mnie jakoś tak pozytywnie nastraja i wprowadza w „góralski” klimat.  :D  Będąc już na szlaku natomiast nigdy nie słucham muzyki – wolę brzmienie górskiego potoku albo tą specyficzną ciszę obecną w górach. Natomiast podczas każdej podróży gdzieś tam zawsze zasłyszy się jakąś piosenkę, bądź sama się jakaś wkręci w głowie i wtedy zyskuje ona miano piosenki wyjazdu. I od tej pory będzie mi się ta nuta kojarzyła właśnie z tym konkretnym miejscem.

10. Moje największe podróżnicze marzenie to…

Hmm…. Dużo mam takich największych marzeń. J Ale chyba takie największe największe to wyjazd do Australii.

11. Umiałbyś/Umiałabyś wyjechać bez aparatu i wrócić bez choćby jednego zdjęcia?

Nie. Zdecydowanie nie. I jeszcze raz nie. Aparat jest dla mnie podstawą w podróży, czy tej małej, czy tej dużej. Mam po prostu taką potrzebę robienia zdjęć. Jak pisałam wcześniej, to dla mnie najpiękniejsza pamiątka (oczywiście zaraz po wspomnieniach!). Bezcennym jest dla mnie potem usiąść, przeglądać albumy i wspominać to, co się zdarzyło, gdzie się było… 

 A w górach na przykład lubię po prostu uchwycić moment. Jeden z tak wielu, uchwycony w kadrze i uwieczniony. Bo fotografia to dla mnie też sztuka… J

Na Pęksowym Brzyzku, czyli wśród tych, którzy odeszli

Ostatnio  żyję w ciągłym biegu, a w wolnych chwilach wyjeżdżam w góry, co dodatkowo podkręca tempo życia. I chociaż nie ma miejsca na monotonię, to jednak wpadłam w pewną rutynę, z której ciężko było się wyrwać. Udało mi się dopiero teraz, w tym szczególnym czasie jakim jest święto zmarłych. Stało się ono bowiem przyczyną snucia refleksji nad własnym życiem i życiem jako wartością. Ludzie przychodzą, ludzie odchodzą. Na chwilę, na miesiąc, na rok, na zawsze… Pozostawiają jednak jakiś ślad w naszym życiu. Początek listopada to taki czas, kiedy powinniśmy wspominać tych, którzy nas pożegnali, zapalić symboliczną świeczkę na ich grobie i udowodnić, że ten cytat jest prawdziwy: „Nigdy nie umiera ten, kto jest obecny w pamięci żywych.”

Bardzo lubię Wszystkich Świętych oraz Zaduszki, i bynajmniej nie dlatego, że stanowią pretekst do rodzinnych spotkań. Wtedy cmentarze – miejsca na co dzień dosyć ponure, przygnębiające i smutne, stają się pełne kolorów, pełne życia. Niemal każdy grób zostaje przystrojony czy to barwnymi kwiatami, czy kolorowymi, płonącymi zniczami. Wieczorem wygląda to po prostu pięknie. I od razu cieplej się na sercu robi, mimo tego, że strata kogoś bliskiego w tym dniu jest odczuwalna bardziej niż zazwyczaj.

Zachód słońca na Połoninie Caryńskiej, czyli o górskich doznaniach estetycznych

W Bieszczadach wcześniej byłam tylko raz. Tego roku jednak postanowiłam znowu się tam wybrać, tym razem na dłużej i we wczesno jesiennej porze. Kiedy tam jechałam okolice były wciąż zielone, myślałam zatem że nici z moich brązowo-złotych wyobrażeń. Jednak o ile na dole drzewa rzeczywiście były zielone, to na połoninach panowała już jesienna sceneria…  Wybornie!

Przyjechałyśmy w Bieszczady w środowe popołudnie. Była piękna pogoda, aż szkoda byłoby tego nie wykorzystać. Już w czasie podróży chodziła mi po głowie myśl, żeby pójść na Połoninę Caryńską (1297 m n.p.m.) na zachód słońca. Wybrałam właśnie ją, ponieważ zielonym szlakiem z Przełęczy Wyżniańskiej (853 m n.p.m.) można się tam dostać w godzinę, co jest stosunkowo niedługim czasem. O 17.00 meldujemy się więc na parkingu, zaraz później wędrujemy ku naszemu dzisiejszemu celowi.

Trochę barcelońskiej magii, czyli kolorowa fontanna

Ostatnio było dużo tekstu, mało zdjęć, a więc dzisiaj odwrotnie – mało słów, dużo obrazu. 

Bo czy da się to opisać słowami…?  To trzeba po prostu zobaczyć (najlepiej na żywo oczywiście)! 

Mowa o jednym z moich ulubionych miejsc w Barcelonie, czyli o Magicznej Fontannie u stóp wzgórza Montjuic. Spędziłyśmy tam dwa wieczory oglądając spektakularny pokaz kolorów, światła, muzyki i wody połączonych w jedną całość, tworzących ten „magiczny” nastrój. Tryskające, wielobarwne strumienie wody rozpryskujące się w powietrzu. Do tego muzyka. Na każdym spektaklu inna –  pop, rock, muzyka klubowa, poważna,  jazz, hity z bajek Disney’a, itd.  Nigdy nie wiadomo na co się trafi. Jedyne co mi troszkę przeszkadzało to brak synchronizacji wodnych akrobacji z muzyką. Fontanna sobie, muzyka sobie. Niestety, jestem bardziej wymagająca w tej kwestii. 

Barcelona z nieco innej strony, czyli nasza podróż od podszewki

Dzisiaj trochę Barcelońskich wspomnień, szczegóły naszego wyjazdu, tego, co nam w głowach wtedy siedziało i dlaczego wyszło tak, jak wyszło. Będzie dużo prywaty i subiekcji, dużo tekstu, mało zdjęć. Mam jakieś nieodparte wrażenie, że nad Barceloną po prostu ciążyło jakieś Fatum.
Od samego początku, do samego końca.

Już przy kupowaniu biletów zaczęły się komplikacje. Kilkanaście prób dokonania przelewu zakończonych niepowodzeniem, lekkie podenerwowanie i cholerne cookies podwyższające cenę. Ostatecznie musimy kupić bilety osobno. Raz, dwa i jeden bilet w kieszeni. Po kilkunastu minutach drugi też był w kieszeni, tyle tylko, że nie w tej samej. Trzeba było przebukować jeden bilet. Robimy to od ręki i płacimy „podatek od głupoty”. Pół nocy zarwane, ale mamy bilety! Lecimy do Barcelony! Znowu ta fascynacja, że kolejna podróż w nieznane, że ciepła i słoneczna Hiszpania, że będzie należyty odpoczynek po maturach. Jakże krótko trwała ta nasza radość…

Zakopane, nie ma przebacz!, czyli opowieści góralsko - ceperskiej ciąg dalszy.

Idąc za ciosem, po przeczytaniu książki Zakopane odkopane, sięgnęłam po kolejną publikację
P. Młynarskiej i B. Sabały-Zielińskiej. Zakopane nie ma przebacz! Na taki tytuł postawiły autorki sugerując, że czytelnik pozna ponure sekrety tego miasta. No i jakby nie było, po raz kolejny poznajemy miasto z zupełnie innej perspektywy.

Dla mnie od zawsze symbolem Zakopanego był Giewont górujący nad miastem. Jednak autorki widzą sprawę nieco inaczej, i z przekorą za symbol zimowej stolicy Polski uważają… dźwig
do bungee pod Gubałówką. Nie powiem, mi też to żelastwo tam przeszkadza. Jakoś tak nie pasuje
do krajobrazu, ale że najwyższy punkt w całym mieście, to ciężko go wzrokiem ominąć. Kto widział, ten wie.  

Góral, jak przystało na nasz polski naród, sprytny jest i obrotny, potrafi kombinować i przekręty robić. W różnych dziedzinach. I dutki skrupulatnie liczy, coby jak najwięcej zaoszczędzić. Do bitki zawsze i wszędzie chętny. I zawsze swego dopnie. Tak na przykład, przy budowie domu. Niby jakichś wytycznych musi się trzymać, ale jak przyjdzie co do czego, to tak przegada, że wszystko mu płazem ujdzie, a potem Zakopane wygląda jak wygląda. Efekt tego taki, że „Podhale samowolą stoi”. Według autorek, Podhale (pod względem architektonicznym) jest jednym z najbrzydszych miejsc w Polsce. I tu nieskromnie powiem, że co racja, to racja. Może nie najbrzydszym, ale też i nie pięknym. Piękne są pojedyncze domy, ale całemu zabudowaniu brak ładu i składu, nic się kupy nie trzyma. A w tym całym rozgardiaszu znajdziemy i góralskie safari na tle Tatr z okazami takimi jak słoń, żyrafa czy nosorożec.

CCCB, czyli o co w tym właściwie chodzi?

W Barcelonie niestety nie ma takich luksusów jak w Paryżu, czytaj: bezpłatnych wejść do muzeów dla uczniów i studentów z Unii Europejskiej, co czyni Barcę całkiem nietanim przedsięwzięciem. Jednak zawsze znajdą się jakieś sposoby, aby zaoszczędzić trochę groszy. Albo raczej centów. No dobra, euraków. Większość muzeów przynajmniej raz w miesiącu, a niektóre raz w tygodniu, pozwalają na darmowe zwiedzanie obiektu. Najczęściej jest to pierwsza lub ostatnia niedziela miesiąca. Miałyśmy to szczęście, że w te obydwie niedziele gościłyśmy w Barcelonie, więc udało nam się zaglądnąć tu i ówdzie bez uiszczania opłat. Mogłyśmy sobie za to kupić jakiś porządniejszy obiad. :D

Centre de Cultura Contemporània de Barcelona, czyli Centrum Kultury Współczesnej w Barcelonie kusiło nas już od początku i bynajmniej nie tylko faktem darmowego wstępu. Ciekawe byłyśmy, co tam zobaczymy. Będąc już wewnątrz centrum zdziwiło nas to, że nie było tam kilometrowej kolejki do wejścia. Hmm. Czerwona lampka się zaświeciła, że coś jest nie tak. Kilka godzin wcześniej byłyśmy w Muzeum Picassa i przyszło nam odstać jakieś pół godziny w kolejce. Tym razem wchodzimy od ręki? Wciąż zdziwione krótko podsumowujemy sytuację: albo tu jest beznadziejnie i nie warto sobie głowy zawracać zwiedzaniem, albo wręcz przeciwnie – jest znakomicie, a ludzie tego nie odkryli. Obydwie chyba bardziej skłaniamy się ku wersji pierwszej, ale nie dajemy tak łatwo za wygraną i wchodzimy do środka. Pierwsza wystawa nosi tytuł „Metamorphosis”. Wciąż nie wiedząc czego się spodziewać, przechodzimy przez próg sali wystawowej.

Wystawa ta prezentuje dzieła czterech wybitnych (ponoć są wybitni, choć dotąd zupełnie mi nie znani) twórców filmów animowanych (ale nie tych z rodzaju Shreka czy Królewny Śnieżki).  Przytoczę tutaj ich nazwiska, może ktoś się bardziej orientuje w temacie i coś mu to powie, bo mi nadal niewiele mówi. A więc, Ladislas Starewitch (Polak urodzony w Rosji), Jan Švankmajer oraz bracia Quay. Na głównej stronie internetowej centrum, widnieje taka oto informacja o tejże wystawie: „Trzy unikalne filmografie, które mają wiele wspólnego: ekscentryczny wszechświat snu gdzie współistnieją niewinność, okrucieństwo, pożądliwość, magia i szaleństwo. Niepokojący, poetycki, przejrzysty i czasami groteskowy, czasami fantasmagoryczny krajobraz z ludzi, którzy kochają bezproduktywność i bezcelowość.” Brzmi niezrozumiale, jak pomieszane z poplątanym i … takie właśnie jest. Pomieszanie bajki z opowieścią grozy. Zdaje się, że ludzie na poziomie określają to mianem niekonwencjonalności. Osobiście nie bardzo wiedziałam, o co tak naprawdę chodziło w tych ich krótkometrażowych filmach animowanych. Obejrzałyśmy ich kilka (w centrum jest kilkanaście ekranów, gdzie można oglądać dzieła wcześniej wymienionych panów), nasze reakcje były różne – od śmiechu, poprzez niesmak, do zaskoczenia i zdumienia.

Przejażdżka życia, czyli melexem nad Morskie Oko!

Niedawno temu dużym, medialnym wydarzeniem były kolejne upadki koni w drodze z Palenicy Białczańskiej nad Morskie Oko, co skłoniło władze TPN-u do prób wprowadzenia nowego rozwiązania. Od wczoraj na tej trasie testowane są melexy. Jak powszechnie wiadomo temat koni - bardzo kontrowersyjny. Od zawsze toczyły się spory między ekologami a góralami. Osobiście uważam, że wina do końca nie stoi ani po stronie górali, ani po stronie turystów. Jak gdzieś kiedyś przeczytałam – popyt napędza podaż. Myślę, że tak może być i w tym przypadku.

Nie jestem miłośniczką zwierząt, konie jako konie mnie nie fascynują, jednak patrząc na załadowane ludźmi bryczki pędzące do Włosienicy, to żal mi się trochę zwierzaków robi. Ja się męczę idąc pod górkę, a co dopiero koń ciągnący ze sobą ciężar w postaci kilku rozleniwionych turystów, pokonując różnicę wzniesień wynoszącą ponad 300 m.  Tak, tak do tego własnie są te konie przystosowane, specjalnie hodowane w tym celu, zadbane i karmione, wszyscy o tym wiemy. Mimo wszystko jednak uważam, że dwanaście sadełek + góral + wóz + 300 m w górę = zbyt dużo. Proste działanie matematyczne. Chociaż jak uwzględnić fakt, że konie w przeszłości służyły na wojnach, czy pomagały rolnikom na polach, to wszystko już nie jest takie oczywiste. 

Nad Morskim bywam stosunkowo dosyć często i chociaż szczerze nie lubię tego 9-kilometrowego asfaltu, to jednak nie korzystam z transportu konnego. No dobra, raz nam się zdarzyło, kiedy byłyśmy z mamą przemoczone i zmęczone, a było już późne popołudnie, to w drodze powrotnej zdecydowałyśmy się na zjazd bryczką z Włosienicy. Oprócz nas była jeszcze para – w sumie cztery osoby. Nie dwanaście. Nie pod górę.

Spacer w Vall D’Incles, czyli witajcie Pireneje!

Andora - malutkie państwo położone pomiędzy Francją a Hiszpanią, ulokowane w samym sercu Pirenejów. To chyba właśnie ten ostatni czynnik oraz bliska odległość tego kraju do Barcelony spowodowały, że bez chwili wahania pojechałyśmy tam, by spędzić kilka dni w górskim klimacie.

De facto, tylko jeden raz wybrałyśmy się w głąb gór. Naszym celem stała się dolina – Vall d’Incles. Polecił nam ją nasz andorski host i miał stuprocentową rację mówiąc, że to naprawdę piękne miejsce.

Z centrum Andorry La Velli autobusem (nie pamiętam dokładnie jaka linia, jednak w informacji turystycznej można zasięgnąć szczegółowych informacji) łatwo dojechać do wylotu Vall d’Incles, wystarczy poprosić kierowcę o zatrzymanie się na odpowiednim przystanku. Koszt takiej przejażdżki to 3,30 Euro. Ze względu na niskobudżetowość naszej wycieczki, a także na chęć nowych wrażeń, w drodze powrotnej do stolicy postanowiłyśmy stopować. Nie było większych problemów ze złapaniem stopa, nawet w najbardziej nieodpowiednich miejscach. :)

Vall d’Incles jest najszerszą polodowcową doliną w Andorze. Ponoć od wiosny do jesieni można tam podziwiać różne wyjątkowe rośliny, w tym także białe narcyzy będące narodowym symbolem Andory, jednak nas ominęła ta przyjemność. Asfaltowa, czterokilometrowa droga prowadząca wzdłuż rzeczki Incles doprowadza nas do końca doliny i podstawy otaczających jej gór. Tam też znajduje się schronisko oraz rozgałęzienie szlaków: na przełęcz Fontargent oraz do jezior Cabana Sorda, Isla Juclar i Siscaró.

Zakopane odkopane, czyli lekko gorsząca opowieść góralsko-ceperska

Dawno już na blogu nie pojawiła się żadna nowa propozycja książkowa. Wracając zatem do korzeni powstania bloga i jego nazwy oraz biorąc pod uwagę fakt, że w końcu mam wystarczająco dużo czasu na czytanie, podzielę się z Wami moją opinią o książce „Zakopane odkopane”.

Kiedy pierwszy raz zobaczyłam tą książkę na sklepowej półce przeszłam obok niej zupełnie obojętnie, tym bardziej, że autorkami są dziennikarki radiowe Paulina Młynarska i Beata Sabała-Zielińska. Osobiście nie przepadam za książkami pisanymi przez celebrytów, tak na przykład Kasi Cichopek, Krzysztofa Ibisza czy Moniki Richardson, którzy nagle poczuli cudowne powołanie lub znaleźli inspirację do napisania książki. Takiemu czemuś mówię stanowcze nie. Po prostu. Podobnie postąpiłam i w tym przypadku. Jednak po roku ponownie zobaczyłam tę książkę na dziale podróżniczym, a że akuratnie miałam trochę czasu czekając w galerii, czysta ciekawość i tematyka książki skłoniły mnie do jej otwarcia. I tak zdanie za zdaniem zaczęłam czytać. No dobra, przyznaję, że podtytuł „lekko gorsząca opowieść góralsko-ceperska” też zrobił swoje i wzbudził ciekawość. Podobnie pozytywne opinie umieszczone z tyłu, na okładce. Jednak wciąż zachowywałam zdrowy dystans do książki. Ku memu zdziwieniu opowieści autorek bardzo szybko mnie wciągnęły. Na tyle, że książka zawitała do mojej domowej biblioteczki.

Jak zapewne już wszystkim wiadomo, jestem Tatro- i Zakopano-maniaczką, uwielbiam tamte tereny i podhalańską kulturę. I pewnie dlatego książka bardzo mi się podobała. Tym bardziej, że Zakopane w niej nie jest polane lukrem, a wręcz przeciwnie, pojawiają się słowa krytyki oraz skontrastowanie rzeczywistości widzianej z perspektywy turystów – ceprów oraz rodowitych górali. Paulina Młynarska to ceperka, która przeprowadziła się kilkanaście lat temu na Podhale, natomiast Beata Sabała-Zielińska to z urodzenia góralka. Autorki starają się odkopać naszą zimową stolicę ukazując Zakopane w zupełnie innym świetle, opowiadają o jego przeszłości, o tym, jak narodziła się turystyka w Tatrach, o góralskich konfliktach, mówią o początkach stylu zakopiańskiego, opisują dokładnie jego funkcjonalność, wspominają Witkacego czy Chałubińskiego opowiadając ich historie i związek z Zakopanem. Piszą o tym, jak wielki wpływ na góralską tradycję ma turystyka oraz jak skutecznie zabija ona oryginalność góralskich wyrobów. W książce dowiemy się prawdy o produktach sprzedawanych na straganach pod Gubałówką, czy o pobożności górali i znaczeniu kościoła na Górce. Muzyka, taniec, kuchnia i moda góralska – tych zagadnień także tam nie brakuje. Jeśli zastanawia Was, dlaczego widoczny na okładce zakopiański miś jest biały, a nie brunatny, to odpowiedź znajdziecie także na kartach książki.  Autorki bez skrupułów piszą nawet o … góralskim podrywie czy agencjach towarzyskich działających na terenie miasta. To chyba właśnie te „lekko gorszące opowieści”. Jednak bądź co bądź są jakąś tam częścią atmosfery Zakopanego.

Symbol naszych Tatr, czyli jego waszmość Giewont

Pana G. wznoszącego się na wysokość 1894 m n.p.m., górującego nad Zakopanem króla Tatr chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. To z pewnością jedno z najbardziej rozpoznawalnych miejsc w naszym kraju. I, jeśli chodzi o Zakopane i nasze Tatry, to niezwykle wszędobylski. Widać go z Zakopiańskich (i nie tylko) ulic  (w tym także z Krupówek). Prawie z każdego kościeliskiego okna, praktycznie z większości polskich, tatrzańskich szczytów. Owiany wieloma legendami. To  bardzo symboliczna dla nas, Polaków góra. W 1901 r. górale uhonorowali ją i  postawili na niej 15-metrowy, stalowy krzyż.

Nazwa góry nie ma jednoznacznej genealogii. Prawdopodobnie pochodzi od nazwiska Giewont – do dzisiaj istnieje bowiem ród o takim właśnie nazwisku. Jednak to tylko jedna z hipotez.

Cały Giewont składa się z trzech wzniesień: Małego (1728 m), Długiego (1867 m) oraz Wielkiego Giewontu (1894 m). Ten ostatni to właśnie dobrze nam znany wierzchołek, na którym wznosi się 15-metrowy krzyż (a tak właściwie to 17,5-metrowy, ale 2,5 m jest wbite w skałę) . Charakterystyczna grań Długiego Giewontu (o długości ok. 1,3 km) oddzielona jest od Wielkiego przez głębokie wcięcie zwane Szczerbą. Z kolei Mały od Dużego oddziela Giewoncka Przełęcz.

Większość z nas zna sylwetkę Giewontu widoczną od strony północnej. Na mnie, ta pionowa ściana wznosząca się około 600 m ponad dnem doliny naprawdę robi duże wrażenie. Jest imponująca. Mam nadzieję, że kiedyś uda mi się zdobyć szczyt wspinając się tą ścianą. J Ze strony południowej natomiast Giewont nie wygląda już tak groźnie. Tam jego grzbiet w miarę łagodnie opada do Kondrackiej Przełęczy. Warto wiedzieć, że Giewont to najwyższy szczyt Tatr Zachodnich położony w całości w Polsce.

Giewont widziany z kolejki na Kasprowy

Długo w podróży, czyli o ciemniejszych zakamarkach podróżowania

Ponad półtorej miesiąca (a właściwie to prawie dwa) - tyle spędziłam ostatnio podróżując, a raczej tułając się po świecie. Barcelona, Andora, Warszawa, Gdańsk, Toruń, Tarnów, Rzeszów, Zakopane, Tatry, Łeba, Kraków, Karkonosze. Morze, góry, duże miasta, miasteczka. Polska i zagranica. Pociągiem, autobusem, stopem, samochodem, samolotem, statkiem, motorówką, na nogach, kolejką. Zgodnie z planem i spontanicznie. W dobrym i gorszym nastroju. W słońce i w deszcz. Z walizką, plecakiem, torbą. Tak szybko zleciała niecała połowa wakacji. Dzień po ostatnim egzaminie maturalnym poleciałam do Barcelony. Od tamtej pory w domu byłam kilka razy, jednak bardziej w charakterze gościa, niż domownika. Dwudniowy pobyt w domu był dla mnie po prostu kolejnym etapem w podróży. Dopiero teraz osiądę tutaj na dłuższą chwilę. Bo właśnie odczuwam taką potrzebę pobycia chwilę w domu. Uporządkowania pewnych spraw, odpoczęcia, słodkiego nicnierobienia.

Już drugi raz spędzam wakacje w ten sposób. Rok temu przez dwa miesiące też praktycznie non stop byłam poza domem. Bywałam w nim tylko na jeden dzień, aby zamienić walizkę na plecak, wymienić ciuchy i choć na godzinkę lub dwie spotkać z przyjaciółmi. Następnego dnia przygoda rozpoczynała się na nowo. Rzeszów-Kołobrzeg-Paryż-Trójmiasto-Taize-Tatry-Dolomity. Teraz było podobnie, choć niektóre destynacje uległy zmianie. Jak już się wpadnie w wir podróżowania, to ciężko z niego wypaść. Ale czy aby na pewno? Nie zawsze przecież jest kolorowo. Jednak jedna podróż nakręca kolejną. Skoro jestem już tutaj, to może jeszcze podjadę tam, bo akuratnie mi po drodze albo grzechem byłoby nie zobaczyć jeszcze tego miejsca albo skoro już jestem tu i tu, to od razu pojadę tam i tam. I tak znajdują się kolejne preteksty, aż do momentu, w którym trzeba powiedzieć STOP. Dla mnie chyba właśnie nadszedł taki moment. I bynajmniej nie chodzi tutaj o wyczerpujące się pokłady zasobów finansowych – moja studnia z groszówkami ma bowiem dno. Jednak pominę tutaj kwestię pieniędzy.  

Takie ciągłe podróżowanie, zmiana miejsca pobytu co kilka dni ma swoje dobre i złe strony. Mało jeszcze wiem na ten temat, bo cóż znaczy moje półtorej miesiąca spędzone w podróży (i to jakby nie było z chwilowym pobytem w domu) wobec kilku miesięcy czy lat spędzanych na podróżach przez innych. Jednak jakiś tam pogląd na tę sytuację już mam i jestem w stanie zbliżyć się w wyobraźni do tego, jakie to niesie za sobą konsekwencje. Oprócz oczywistych plusów jakimi są poznawanie obcych kultur, odkrywanie nowych miejsc lub powroty w te ulubione czy sentymentalne, nawiązywanie kontaktów z innymi ludźmi, zdobywanie wiedzy o świecie, poznawanie siebie samego i swoich możliwości, i tak dalej, i tak dalej (o tym rozpiszę się innym razem), pojawiają się także pewne minusy.

Piłka jest okrągła, a bramki są dwie, czyli Camp Nou w Barcelonie

Przez ostatnie tygodnie, niemalże w każdym domu czy lokalu stale pojawia się ten sam obrazek, a mianowicie… włączony telewizor, piwko piweczko i jeden meczyk, drugi meczyk, trzeci meczyk. Tak tak, oczywiście mowa o mundialu.

Fanką piłki nożnej oczywiście nie jestem (choć wiem co to spalony! a przynajmniej tak mi się wydaje... :D ) tak więc meczu żadnego także nie oglądałam (choć nie pogardziłabym powtórką zmagań Niemców z Brazylijczykami, a raczej odwrotnie – Brazylijczyków z Niemcami).  O piłce mogę powiedzieć tylko tyle, że… Piłka jest okrągła, a bramki są dwie. Albo my wygramy albo oni . lub też Piłka nożna to taka gra, w której 22 mężczyzn biega za piłką, a na końcu i tak wygrywają Niemcy. Hmmm, w sumie to się wszystko ostatnio trzyma kupy.  J

A skoro już ostatnio tyle się mówi o piłce, to pozostańmy w jej kręgu. Albo raczej zawęźmy nieco zakres tego sportu do klubów piłkarskich. A konkretniej jednego z nich. Futbol Club Barcelona. FCB. Pozdrowienia wszystkich kibiców i wielbicieli granatowo-bordowych. 

Hiszpania dosyć wcześnie pożegnała się z mistrzostwami, i całe szczęście, że zdążyłam odwiedzić ten kraj kilkanaście dni przed tym faktem, zanim Hiszpanie pogrążyli się w smutku i rozpaczy. 

 Będąc w Barcelonie grzechem byłoby nie podejść pod mury stadionu Barcy – Camp Nou. Stadion ten jest bowiem największym w Europie i drugim na świecie - na trybunach może pomieścić około 99 tys. osób. To miejsce rozgrywek meczów, ale odbywają się tu także koncerty (np.grali tutaj Michael Jackson, U2 czy Pink Floyd).