Jarząbczy Wierch, czyli do trzech razy sztuka

Przez Grzesia i Rakoń docieramy na Wołowiec. Jest zimowy, piękny dzień. Co prawda nie mieliśmy konkretnych planów na dalszą część wędrówki, ale pogoda i dobre warunki kusiły i przywodziły na myśl pomysł wejścia jeszcze na Jarząbczy Wierch. Nie do końca jednak byliśmy jednomyślni w tej kwestii, a dochodziła jeszcze nieznajomość tego terenu, bowiem nigdy wcześniej trasy Wołowiec – Jarząbczy –Kończysty nie przemierzyliśmy. Długo jednak „biwakujemy” na Wołowcu, w końcu spotykamy dwójkę podchodzącą od strony Jarząbczego właśnie. Pytam o warunki na trasie i słyszę, że oni musieli zawrócić, bo jedno miejsce jest praktycznie nie do przejścia bez liny i czekana. O tym jak zakończyła się ta wyprawa można poczytać tutaj.  :)

Przez Wyżnią Dolinę Chochołowską, zielonym szlakiem docieramy na Wołowiec. Jest upalny, letni dzień, czas burzowy w Tatrach. Zbliża się południe. Tym razem mamy konkretne plany – Jarząbczy Wierch. Nad nami jednak ciemne chmury, po stronie słowackiej grzmi i błyska się, podobnie jest nad Doliną Chochołowską. Zaczyna padać deszcz. Ciężko nam zrezygnować z dalszej wędrówki, ale ostatecznie podejmujemy decyzję o zejściu. Hmm, na punkcie burzy chyba jestem trochę przewrażliwiona. Tym bardziej w górach i na graniowym odcinku. Zdążyliśmy zejść do przełęczy, a deszcz ustał i znowu zaczęło wychodzić słońce.  Godzina była jeszcze przyzwoita, więc ostatecznie wybraliśmy się na Rakonia, a potem na Grzesia. Robiąc sobie dłuższy odpoczynek na tym ostatnim, wygrzewając się w słońcu wpatrywaliśmy się w sylwetkę niezdobytego także i tym razem Jarząbczego Wierchu.

W Tatrach wieje halny. Co prawda najgorsze już przeminęło, ale wiatr wciąż hula. Jest jesienny, pochmurny dzień. Cel naszej wyprawy – po raz kolejny Jarząbczy Wierch. W drodze na Polanę Chochołowską pada deszcz, widzimy, że góry są lekko zamglone – tam też zapewne pada. Bynajmniej nie nastraja mnie to optymistycznie. Przy schronisku robimy sobie krótki postój. Góry skrywają się w chmurach i nie bardzo zapowiada się na to, by je przewiał wiatr.  Mam ochotę zmodyfikować plany i udać się najpierw na Trzydniowiański Wierch, a potem w stronę Jarząbczego. Jednak mój współtowarzysz mówi stanowcze nie, pójdziemy zgodnie z planem. Nie oponuję. Zatem ruszamy. Przynajmniej już nie pada. :)

 Jak przystało na zielony szlak (z Polany Chochołowskiej, przez Wyżnią Dolinę Chochołowską do przełęczy )  jest mokro i błotniście.  Przemierzam go już trzeci raz w przeciągu ostatnich trzech miesięcy i początkowy jego odcinek nie jest dla mnie zbyt przyjemny. Choć przyznam szczerze, że jeszcze bardziej nie lubię samego przejścia przez Dolinę Chochołowską. Od czasu zeszłorocznego halnego trwają bardziej intensywne prace przy wyrąbie drzew i na szlaku dojściowym do schroniska, w kilku miejscach jest przeokropne błoto, którego nie sposób ominąć. Nie chcę nawet myśleć, jak maluje się ta sytuacja po deszczach. Ktoś powie Idzie w góry i narzeka na błoto na szlaku. To tak jaby narzekała na drzewa w lesie. No i jest w tym zapewne trochę racji. Jednak ja zaczynałam swoje tatrzańskie wędrówki w deszczu, mgle i… błocie właśnie, ale nie lubię, po prostu najzwyczajniej w świecie nie lubię chodzić uciapana po kolana w błocie.  Zresztą dbały TPN nie przyzwyczaił mnie do aż takich ekstremalnych warunkach na szlaku.  :)

Po wyciu z lasu szlak staje się już dużo przyjemniejszy, można podziwiać sylwetkę Wołowca, który od tej strony wygląda zupełnie inaczej. Dochodzimy na Wołowiec. Tym razem wiatr oraz nisko zalegające chmury nas nie odstraszają, widzimy, że inni również zmierzają tam, gdzie my, więc nie wahamy się ani chwili. Aparat cały czas mam schowany w plecaku, nie ma widoków, pogoda nie jest zbyt sprzyjająca, więc nie robię żadnych zdjęć. Cieszę się nawet, bo w końcu mogę iść normalnie, bez zwisającego z ramienia aparatu. Jednak nie długo trwa ten moment, bowiem już w czasie zejścia z Wołowca mgła zaczyna się przemieszczać, chmury lekko ustępować a naszym oczom ukazują się bardzo nieśmiałe z początku widoki, a potem coraz to bardziej okazalsze. Zaczynam czuć się jak… w jakieś bajkowej krainie! Góry w jesiennej aurze wyglądają nieziemsko!

Szlak Wołowiec – Jarząbczy jest bardzo przyjemny, pozbawiony technicznych trudności. Znajdują się tam dwa-trzy momenty skalne (mogące przysporzyć mały problem, gdy skały są śliskie), jednak da się je obejść zwykłą ścieżką. Z Niskiej Przełęczy (1831m n.p.m.) czeka nas natomiast około 300-metrowe podejście (trochę żmudne) na Jarząbczy Wierch (2137m n.p.m.). W końcu… zdobywamy Jarząbczy! Nie zabawiamy co prawda zbyt długo na szczycie, ograniczamy się do zrobienia zdjęć z tabliczką, zamieniamy kilka zdań z osobami, które od samego już rana idą przed nami i zaczynamy schodzić. Na górze powitała nas bowiem mgła oraz jeszcze silniejszy wiatr. Zejście w stronę Kończystego początkowo było dosyć strome, potem znowu czekał nas skalny fragment. Po niedługim czasie znaleźliśmy się już na Kończystym, potem na Trzydniowiańskim Wierchu. Stamtąd schodziliśmy szlakiem przez grzbiet Kulawca a potem przez tzw. Krowieniec. Jak niewdzięczna nazwa, tak niewdzięczny szlak. Na górze pozacinany kosówką tak, że w niektórych momentach trzeba było się nagimnastykować, żeby to jakoś ominąć. W lesie, szlak jest niezwykle stromy i zejścia nim nasze kolana nie będą zbyt miło wspominały.   

Niemniej jednak, jaki z tego morał? Do trzech razy sztuka! Nie dość, że udało się w końcu przejść ten odcinek graniówki (Wołowiec – Jarząbczy – Kończysty), to jeszcze pogoda miło nas zaskoczyła rezygnując z deszczu i okazując nam łaskawość w postaci górskich panoram i innych wspaniałych efektów. A poza tym… Stając na Jarząbczym Wierchu dokończyłam dzieło, zdobyłam bowiem wszystkie dostępne dla turystów szczyty po Polskiej stronie Tatr. Może to nic wielkiego i żaden specjalny wyczyn, ale jednak trzeba trochę samozaparcia i ogromnej chęci, żeby być na każdym z nich. Dlatego moja radość tamtego dnia była podwójna. To się nazywało być w odpowiednim miejscu o odpowiednim czasie. Koniec końców nie żałuję, że nie udało nam się zdobyć Jarząbczego wcześniej.  :)